Op zondag 27 maart begon de organisatie rondom het 2e project richting Oekraïne. Het doel bleef onveranderd: zoveel mogelijk Oekraïense vluchtelingen in veiligheid brengen. Eigenlijk startte het project al een week eerder. Robert, een vaste steunpilaar, was namelijk in samenwerking met de leerlingen van basisschool het Mulderke uit Uden al begonnen met een grote inzamelingsactie. De verzamelde goederen zijn we op zondag 20 maart gaan ophalen. We hebben maar liefst drie volledig volgeladen auto’s richting touringcarbedrijf Dortmans gebracht. Dit gaf ons een nieuwe boost om door te pakken en zo snel mogelijk alles weer op te starten. Aan alle leerlingen en Daphne van het Mulderke heel veel dank voor jullie inzet.
Tussen 27 maart en 3 april is hard gewerkt om het fundament te leggen voor de rit richting Poznan en Warschau. Na goed overleg met Ewa (ons contactpersoon in Polen) was namelijk besloten richting deze twee steden af te reizen. Na veel bellen en teksten stond er op 31 maart een nieuw en energiek team klaar dat naar Polen zou gaan afreizen. Martijn, Tim, Louis en Erik die coördinerende taken op zich namen en daarnaast Sascha en Acia die het team zouden completeren met hun kennis van de Russische en Oekraïense taal. Naar mate de voorbereidingsweek vorderde, kwam er vanuit alle kanten hulp. Zo werden er een hoop medische materialen onze kant op gestuurd. Daarnaast belde aan het einde van de week Anne-Marie uit Oisterwijk ons op. Ze gaf aan dat ze al een aantal weken in de tuin spullen had verzameld en dat wij die zouden mogen meenemen. Hier zijn wij op ingegaan en we hebben uiteindelijk een bakwagen vol met nuttige spullen kunnen inladen. Haar initiatief gecombineerd met alle andere inzamelingsacties hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat we wederom met een volgeladen bus richting Polen zijn afgereisd. Daarnaast is er door een team van vrijwilligers voor vertrek hard gewerkt om alle materialen te sorteren en in te laden. Allemaal hartstikke bedankt voor jullie inzet en betrokkenheid.
Op maandag vier april zijn we rond 9.00 uur vertrokken. Na een tussenstop in Boskant en Eindhoven was ons team compleet. Vanaf dat moment hebben we de reis richting Poznan ingezet. Tijdens onze rit hebben we de tijd gehad om elkaar beter te leren kennen. Belangrijk, zo zou blijken, want we moesten de volgende dag nauw met elkaar samen gaan werken. We kregen ook goed nieuws van Louis. De gemeente Steenbergen stelde een groot appartementencomplex beschikbaar voor de mensen die met ons mee zouden terugreizen. Het gaf ons extra rust nu we wisten dat het onderdak voor de mensen geregeld was. De rit verliep voorspoedig. Op het dashboard van de bus brandde af en toe een oranje lampje maar na een dag rijden kwamen we rond tien uur in de avond aan op het treinstation van Poznan. Er was duidelijk op ons gerekend. Zo stond er een team van brandweerlieden, politieagenten en hulpverleners in de stromende regen op ons te wachten. De uitspraak ‘vele handen maken licht werk’ was van toepassing, want binnen een klein half uurtje hadden we de hele bus uitgeladen. Op de medische materialen na, want deze zouden we pas lossen in Warschau. Vanuit daar werden die direct naar Oekraïne vervoerd. Ewa had accommodatie voor ons geregeld en na wat omzwervingen zijn we rond een uur of 00:30 naar bed gegaan.
Na een goede nachtrust zijn we op dinsdagochtend rond een uur of negen richting Warschau vertrokken. Onderweg hebben we een plan van aanpak gemaakt voor die dag. Via Ewa werd duidelijk dat we de mensen op meerdere plekken zouden ophalen. Later die dag bleek dat we langs twee plekken in Warschau en één plek in Poznan zouden gaan. Op de weg richting Warschau kwamen de inmiddels bekende oranje lampjes op het dashboard terug. Onze hoofd piloot Martijn was er niet helemaal gerust op en we hebben daarom besloten om in een voorstadje van de hoofdstad de bus te laten nakijken. Na een goed half uur oponthoud zijn we richting het centrum gereden. We konden de bus naast de Stalin Toren parkeren. We hebben een korte wandeling gemaakt en daarna begon ons werk pas echt.
Bij terugkomst stond er al een handje vol mensen bij de bus te wachten. Een aantal van hen hadden zich geregistreerd maar er waren er ook een paar bij die dat niet hadden gedaan, een jongen van 17 en een man van 35. Deze laatste keek erg getraumatiseerd uit zijn ogen. Na wat discussie hebben we ze meegenomen alleen hebben we ook moeten aangeven bij de man van 35 dat hij maar tot Poznan kon meereizen. Anders zouden de andere mensen die stonden te wachten niet mee kunnen reizen. Ons tweede ophaaladres was bij een groot congrescentrum. Bij aankomst hing er een spanning in de lucht die vergelijkbaar was met de spanning die ik (Erik) had ervaren in Przemysl. De man die het instappen van de Oekraïners coördineerde was gespannen en bezorgd. Dit kwam doordat er allerlei mensen bij de bus stonden die niet op de lijst stonden. Er wilden meer mensen meereizen dan we mee konden nemen. We moesten in Poznan ook nog eens 15 man ophalen. Nu stonden wij als team voor een moeilijke taak: beslissen over het wel dan niet meenemen van mensen waaronder ook kinderen. Na goed overleg moesten we helaas een man of acht teleurstellen. Het beeld dat ik een meisje van een jaar of 9 haar koffer in de bus zie leggen en hem er vervolgens in opdracht van haar vader weer uit zie halen zal ik niet snel meer vergeten. Des al niet te min hebben we, denk ik, naar omstandigheden goed gehandeld. Makkelijk was het niet. Na een duidelijke introductie vanuit onze kant en een extra gezondheidscheck bij de dokter van een jonge dame met haar kind zijn we teruggekeerd naar Poznan. Bij aankomst hebben we de 15 mensen aan boord genomen. De man van 35 was netjes uit de bus gestapt en stond er wat verloren en alleen bij. Geen prettig gezicht. Na goed werk van Acia hebben we uiteindelijk besloten om met één persoon te veel naar Nederland af te reizen, waaronder hij. Martijn en ik zouden elkaar wel afwisselen in de slaapcabine.
Om 2:30 ’s-nachts werden we vlak over de grens door de Duitse politie van de weg gehaald. Paspoort controle. Ondanks dat nagenoeg iedereen lag te slapen moesten de lichten aan. Na lang overleg moesten we één man met een Georgisch paspoort achter laten in Duitsland. We staan met hem in contact en hopen hem alsnog naar Nederland te krijgen indien zijn verhaal klopt. Na een dik uur vertraging hebben we de reis kunnen vervolgen. We kwamen rond 13:00 in Steenbergen aan. We werden hartelijk welkom geheten door de burgemeester en een team van professionals. 40 mensen hebben we afgezet. De jongen van 17 zit inmiddels in Zeist. De andere persoon was een vrouw van midden 60 met haar hondje. Sascha, Martijn en ik hebben haar uiteindelijk afgezet bij een hotel in Tilburg. Doordat ze slecht te been was hebben we haar geholpen tot aan de hotelkamer. Haar daar achterlaten gaf een wat vreemd en onaangenaam gevoel. Wat zou de toekomst haar gaan brengen? Waar zal ze over een maand wonen? Waar over een jaar? De tijd zal het moeten leren hoe hard deze realiteit ook is.